Σου είπα, Όσα ξεκινήσαμε διαδικαστικά κι απρόθυμα, βρίσκονται απείθαρχα πεταμένα σε ξεχασμένα οστεοφυλάκια της μνήμης. “Και μας ευγνωμονούν”, συμπλήρωσες. "Και μας ευγνωμονούν, όπως θες", σου είπα. Η ευγνωμοσύνη κι η συγχώρεση επειδή είναι οι δύο όψεις του τέλους, είτε στοιβαγμένο σε δημοτικά οστεοφυλάκια ή ιδιωτικά συρτάρια με αναμνηστικά. "Αλλά και δε τα αφοράμε, όσο κι αν μας αφορούν", συμπλήρωσα. Και σε συγκράτησα πριν πεις πως πολλές άθλιες συρραφές του χρόνου θα έπρεπε να εξοστρακίσουμε και να διαιρέσουμε τα συρτάρια με τα προϊόντα του χρόνου, προϊόντος του χρόνου. Ήξερα πως θα μπλέξεις το νήμα με λέξεις, άλλη μια ακροβασία στην λήθη και την μνήμη. "Να θυμάσαι ή να ξεχνάς; Πες μου με μια λέξη" Έτσι, βιαστικά σε πρόλαβα. Και σε συγκράτησα γνωρίζοντας πως θα πεις πως πολλές άθλιες συρραφές του χρόνου θα έπρεπε να εξοστρακίσουμε και να διαιρέσουμε τα συρτάρια με τα προϊόντα του χρόνου, προϊόντος του χρόνου. Κι εσύ μ