©schiele Οι μέρες μάς βαραίνουν πιο πολύ από τα χρόνια και σώματα πιο πολύ από ιδέες που νηπενθείς χορεύουν στα συρτάρια της λήθης την απαρηγόρητη μελωδία, που μην πενθείς, συνορεύουν στα συρτάρια με ό,τι θυμάσαι και πια δεν τα ακούς. Με τ' αβίδωτο χερούλι παλεύει η σωρεία να νικήσει τον χρόνο, τον χορό κι έναν απείθαρχο Θεό. Με το ξεβιδωμένο χέρι του να στέκει στη μεριά του στο κρεβάτι -αυτή που μεσολαβεί ανάμεσα στη μεριά μου και το συρτάρι στο κομοδίνο- και να παλεύει η σωρός μου να νικήσει τον χρόνο μας, τον χώρο μας κι τον ανθυπείθαρχο θεό μας και έτσι που στάζει στο μαξιλάρι το όνειρο και ο ύπνος προσκρούει στις εποχές, λιτανεύω για πράγματα αδιάφανα κι ίσως αδηφάγα. Οι μέρες μάς βαραίνουν πιο πολύ από τα χρόνια και σώματα πιο πολύ από ιδέες και τα λόγια πιο από τα πράγματα. Με ρουφά κ με φτύνει, μια Σκύλλα, μια Χάρυβδη το μαξιλάρι κι οι εποχές βγάζουν ανθό στο σημείο του τραύματος κι εμείς βγάνουμε φτερό στο σημείο που πλακώνουμε στον ύπνο μας κι οι λιτανείες μ