©pollock Όλα τ' αυτονόητα κάποια στιγμή θα μάς αφήσουν το χέρι για μια στιγμή στο πανηγύρι και θα χαθούν στο πλήθος. Σαν ενόχλημα στο στομάχι από γεύση μπερδεμένη, σουβλάκι με χαλβά και με μια ατελείωτη βουή γεννήτριας οι μέρες θα περνάνε. Οι μέρες που περνάνε δεν είναι οι μέρες που θα έρχονταν. "Είμαστε πάντα στο μεσοδιάστημα και στη μετάβαση, στον μεσαίωνα" ήταν η τελευταία σοβαρή μας κουβέντα. Είπες "διψάω" και το έσκασες κι εσύ σαν αυτονόητο. Κι ίσως ζηλεύω ακόμη. Τώρα πιο πολύ από ποτέ. Την δύναμη της δίψας και της αλαζονικής σου περιέργειας. Δεν ήμουν εγώ ο πρώτος που χάθηκα λοιπόν. Όλα τ' αυτονόητα κάποτε θα χαθούν. Οι μέρες που δεν έρχονται είναι κι οι μέρες που δεν περνάνε. Ο πόνος στο στομάχι πια θυμίζει εσένα κι εσένα. *εκείνη μίλησε με γράμματα στητά / εκείνος μίλησε με γράμματα επιτονισμένα. Όπου εκείνη, Νεφέλη / όπου εκείνος, Σταμάτης. >> το κείμενο δημιουργήθηκε με την συνέχιση κάθε επόμενου στίχου σε ταυτόχρο